Dalszy ciąg historii Tadeusza cz.4

Podążam dalej za Tadeuszem. Jest mi coraz ciężej opisywać jego historię.

Moja żona dzielnie znosiła niewygody związane zarówno z jej stanem błogosławionym jak i z rzeczywistością miasta w stanie wojny. Bratowa martwiła się o męża i ten niepokój udzielał się również nam. W piwnicy urządziłem dla nas bezpieczne schronienie. Przynajmniej tak mi się wydawało.

Podczas jednego z nalotów dywanowych zbombardowano nasz dom. Moja żona przebywała wtedy w piwnicy, bratowa z dziećmi niestety nie. Wróciła do mieszkania, aby chłopców przebrać i dać im ulubione zabawki, o które prosili. Ja szukałem wody. Kiedy samoloty odleciały i nastała ta przerażająca złowroga cisza, ogarnęło mnie złe przeczucie. Z miejsca, w którym się ukryłem pobiegłem w kierunku domu. Nie zważając na ryzyko. Biegłem bez tchu. Na miejscu przeżyłem szok. Budynek przestał istnieć. Gołymi rękoma odrzucałem gruz, aby dostać się do piwnic. Z pozostałych kamienic, które ucierpiały w mniejszym stopniu, zaczęli wyłaniać się ludzie. Na prędce uformowała się brygada, która wspierała mnie w pracy. Przez cały czas krzyczałem: szybciej, szybciej tam są żywi ludzie. Wreszcie udało się odsłonić jedno z piwnicznych okienek. Dostałem się przez nie do środka. Korytarz wytrzymał i tylko gdzie niegdzie odpadło kilka cegieł. Zobaczyłem sąsiadkę z dziećmi, po chwili pojawili się inni. Moja piwnica była jedną z ostatnich. Piwniczny korytarz wypełniał się ludźmi. Dotarłem do mojej żony. Anna siedziała skulona rękoma osłaniając brzuch. Była nieobecna, otępiała. Miałem wrażenie, że w pierwszej chwili nie poznała mnie. Musiałem za wszelką cenę wyprowadzić ja na zewnątrz, na powietrze. Nie była w stanie iść, więc wyniosłem ją na rękach. Wszyscy pomagaliśmy sobie na wiele sposobów . Tylko solidarność i współpraca mogły nas uratować. Kiedy Anna znalazła się na powietrzu i nieco oprzytomniała, zapytałem ją gdzie bratowa i dzieci? Zaczęła płakać. Najpierw cicho później krzyczała, wyła wręcz pokazując jednocześnie na ruiny budynku. Wystarczyło spojrzeć na to rumowisko, aby stracić wszelką nadzieję. Tego nikt nie mógł przeżyć. Zachowałem się jak idiota. Zamiast wspierać ją i połączyć się w żalu, zacząłem krzyczeć na Annę. Robiłem jej wymówki, – czemu pozwoliłaś im wyjść? Jak ja teraz spojrzę w oczy mojemu bratu? Dopiero sąsiad złapał mnie za ramię i zdrową mną potrząsnął. Zawołał: coś pan zwariował, kobieta w ciąży, a pan się jej czepiasz? Tamta poszła z dziećmi i zginęła – taka widocznie wola boska. Ogarnąłem się i przytuliłem płaczącą Annę. W myślach błagałem brata o przebaczenie.

Noc zastała nas w piwnicy sąsiedniego budynku. Wcześniej przeniosłem trochę naszych rzeczy. Razem z innymi mężczyznami odgruzowałem bramę i wystarałem się o wodę. Anna pozostawała pod opieką kobiet. Ten wysiłek fizyczny pozwolił mi przynajmniej częściowo rozładować napięcie. Wróciłem do Anny, leżała na materacu w ręku trzymała różaniec, modliła się o łaskę dla nas wszystkich. Przyłączyłem się do niej. Pierwszy raz od wielu lat wzniosłem myśli do Boga. Prosiłem, aby „los przeciwny” został mi darowany. W nocy Anna zaczęła rodzić. Poród w ósmym miesiącu, w fatalnych warunkach sanitarnych, pod ostrzałem. Trudno wyobrazić sobie gorszy scenariusz. Jedna z pań pomagała nam z cierpliwością i oddaniem zaiste godnymi dobrego samarytanina. O transporcie do szpitala nie było mowy. Mijały minuty, godziny, które ciągnęły się w nieskończoność. Cierpienie Anny i moja bezsilność. Wreszcie na świecie pojawiła się moja córeczka. Sina, z pępowiną owiniętą wokół szyjki, bez oddechu. Próbowałem masować jej serduszko, tchnąć życie w to małe ciałko, bezskutecznie . Była martwa. Anna zdała sobie sprawę z sytuacji, dziecko nie płakało. Powiedziała żebym jej podał malutką. Zawinąłem ją w jakieś gałganki, które litościwie podała mi asystująca kobieta. Płakaliśmy obydwoje długo, bardzo długo. Powiem ci, że TAK płakać można tylko raz w życiu. Rozpoczął się kolejny nalot. Nie baliśmy się było nam wszystko jedno. W pewnym momencie Anna zaczęła bardzo intensywnie krwawić. Kiedy nalot dobiegł końca. Byłem ojcem martwego dziecka i wdowcem.

Popadłem w stan otępienia, nie płakałem, nie żaliłem się, nie bluźniłem. Kopałem grób na podwórkowym skwerze.Z pomocą towarzyszy tej niedoli pochowałem moje kobietki. Z samego pogrzebu nie pamiętam nic. Nie wiem czy trwałem w tym dziwnym stanie zawieszenia dzień czy dłużej. Jakaś pani podała mi miskę z rozgotowaną kaszą i zachęcała do jedzenia. Jedz, musisz jeść, przecież trzeba żyć. No właśnie wtedy doszedłem do wniosku, że niekoniecznie trzeba. Wstałem i bezmyślnie ruszyłem przed siebie. Trafiłem na mszę odprawianą na jednym z podwórek. Ludzie w tym czasie podzielili się na dwie grupy jedni zwątpili we wszystko nie wyłączając Boga, drudzy popadali w religijno-mistyczną egzaltację. Kapłan powiedział idźcie ofiara spełniona. Pomyślałem o tak hekatomba ofiarna składana jest każdego dnia.Moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina. Czas za nią zapłacić, rozliczyć się z życia, stanąć na baczność i przyjąć do końca „los przeciwny”.