Temat reinkarnacji bardzo Państwa zainteresował, czego wyrazem jest obfita i ciekawa korespondencja. W listach odnosicie się Państwo do swoich przeczuć, snów, zadziwiających sytuacji, które wydają się być czymś więcej, niż imaginacją umysłu lub zwykłym przypadkiem.
Człowiek uważny dostrzega znacznie więcej i dla tego jego świat jest bogatszy i pełniejszy. Osoby podchodzące do życia z preferencją strony materialnej, postrzegają otoczenie powierzchownie, jedynie pod kątem poszukiwania kolejnych okazji i sposobów gromadzenia dóbr. Wiele im umyka, ale to temat na odrębne rozważania.
Przedstawiam fragment listu, jaki otrzymałam od Andrzeja:
„Przeczytałem z dużym zainteresowaniem tekst o regresji i choć sam nie poddałem się tej procedurze, to mam głębokie przekonanie, co do jej działania i sensu stosowania. Myślę, że w jakiś niewytłumaczalny sposób echa poprzednich wcieleń przebijają się do naszej świadomości. Sam tego doświadczyłem.
Zawsze interesowałem się muzyką. Amatorsko gram na gitarze i podobno nieźle mi to wychodzi. Kiedy miałem może ze czternaście lat pojawił się pewien dziwny sen. Śniło mi się, że gram na trąbce i to w dodatku jazz. Grałem z pasją, jak szalony, ale kiedy odkładałem instrument i rozglądałem się po sali, otaczające mnie postaci rozmazywały się. Zupełnie jakbym widział widma, a nie żywych ludzi. Słyszałem rozmowy w języku angielskim, śmiech, brzęk szkła, nawet charakterystyczny odgłos odkładanych na talerz sztućców. Bez wątpienia grałem w restauracji lub klubie.
Ten sen mnie zastanawiał. Nie interesowałem się jazzem tylko muzyką rockową. Poza tym denerwowało mnie, że nie widzę postaci, nie wiem kim jest kobieta, której śpiew słyszę, nie mam pojęcia, gdzie jestem. Rozwiązanie przyszło praktycznie samo, tyle że kilka lat później. Ukończyłem pierwszy rok studiów i dumny ze swoich ocen pojechałem pochwalić się dziadkom. Tak się złożyło, że dziadek akurat naprawiał dach. Chciałem mu pomóc i dosyć nieszczęśliwie spadłem z drabiny. Prawa noga wymagała założenia szyny, a ja tym samym zostałem unieruchomiony na cały miesiąc. Dziadek skwitował ten wypadek dość okrutnie – tak to jest jak się inteligent za prawdziwą robotę zabiera.
Znajomi próbowali umilić mi czas rekonwalescencji i przynosili różne filmy. Wtedy, po raz pierwszy w życiu obejrzałem „Cotton Club”, film nakręcony nota bene w 1984 roku, kiedy się urodziłem. Emocji, jakie towarzyszyły mi podczas oglądania całego filmu, nie da się opisać. To było niesamowite, byłem jak w transie! Reżyser Francis Ford Coppola zabrał mnie, na powrót do mojego świata. I pomyśleć, że zastanawiałem się czy ten film oglądać, bo opisany był jako gangsterski, a takie kino specjalnie mnie nie interesuje. Od czasu Cotton Club, mój sen nabrał kolorów i ostrości. Odszukałem wiele materiałów dotyczących tego legendarnego klubu i nie mam cienia wątpliwości, że miałem przyjemność tam występować. Nie byłem prawdopodobnie muzykiem pierwszoplanowym, ale to nie ma przecież żadnego znaczenia.
Ja nie potrzebuję więcej „dowodów” – niech żyje jazz! „
Wspaniałe doświadczenie. Zapewne kształtujące człowieka na całe życie, a tym samym na kolejne wcielenia. Pojawia się pytanie, czy owe przebłyski dawnych żywotów są przypadkowe, czy też celowo wpisane w obecne życie?
Moim skromnym zdaniem, wszystko zależy od skali wpływów poprzednich żywotów, na ten obecny. Można założyć, że w przypadku takich ludzi jak Mozart, dorobek, mądrość i artyzm nabyty przez wiele wcieleń, objawiły się już we wczesnym dzieciństwie, aby przyspieszyć powstanie wiekopomnych dzieł kompozytora. Dzieł, stanowiących niewyczerpane źródło inspiracji dla kolejnych pokoleń muzyków, a także ucztę duchową dla wielu melomanów, szukających wytchnienia w gonitwie życia. Mało tego, w latach 50- tych XX wieku, profesor Alfreda Tomatis odkrył szczególne właściwości muzyki Mozarta, a jego koncepcje znane są powszechnie pod nazwą Efektu Mozarta. Profesor Tomatis wykazał, ponad wszelką wątpliwość, że utwory kompozytora wpływają na poprawę koncentracji, harmonizują napięcie mięśniowe, poprawia koordynację ruchową i ułatwiają zapamiętywanie i relaksację. Obecnie muzyka Mozarta wykorzystywana jest w terapii epilepsji, autyzmu, dysleksji, zaburzeń emocjonalnych, czy nadpobudliwości psychoruchowej.
Jestem przekonana, że zjawisko określane mianem geniuszu, to nie nadnaturalny talent, wynikający z uwarunkowań genetycznych, tylko otwarty dostęp do wcześniejszych osiągnięć, popartych ciężką pracą. Takie stare dusze, wracają, aby przyśpieszyć rozwój świadomości pozostałych dusz, zmienić bieg historii, skierować naukę lub duchowość na nowe tory. Mozart nie jest jedynym „cudownym dzieckiem” w dziejach ludzkości. Było ich wiele, lecz nie zawsze wiemy o ich istnieniu. Rodzą się na innych kontynentach lub zajmują się dziedzinami, o których przeciętny człowiek nie ma pojęcia. Żebym nie była gołosłowna podam dwa przykłady:
Akrit Jaswal urodzony w 1993 roku w Indiach. Zasłynął jako geniusz w dziedzinie medycyny. Mając zaledwie 7 lat, pomyślnie przeprowadził swoją pierwszą operację na dziewczynce, której rodziców nie było stać na profesjonalną opiekę medyczną. Akrit, nie spoczął na laurach i dalej kształci się w kierunku medycyny. Marzy o studiach na Harvardzie i o wynalezieniu leku na raka.
Terence Tao, chłopak nauczył się czytać i liczyć już w wieku 2 lat. Jako 7-latek uczęszczał do szkoły średniej. W wieku lat dziewięciu, rozpoczął studia, które ukończył jako 24-latek z tytułem profesora matematyki. W trakcie studiów, dokonał wielu znaczących odkryć w dziedzinie matematyki.
Celowo wybrałam osoby urodzone w czasach współczesnych, żeby nie było wątpliwości, co do prawdy historycznej i potencjalnego wyolbrzymiania ich osiągnięć.
Jaka siła ma wpływ na to, że konkretna dusza może zachować swoją intelektualną ciągłość mimo zmiany ciała? Cóż, zapewne jest to siła życzliwa ludzkości, zainteresowana naszym wzrostem i rozwojem. Nazwy, które tej sile nadajemy są drugorzędne. Najczęściej wymienia się Władców Karmy, Duchowych Rodziców lub Boską Mądrość.
W przypadku opisanym przez Andrzeja, nie mamy do czynienia z ciągłością wspomnień determinującą obecne wcielenie. Owszem, Andrzej amatorsko muzykuje i na pewno jest to istotny aspekt jego życia, jednak zawodowo zajmuje się czymś innym. Przykład ten obrazuje możliwości poznawcze każdego człowieka, rozumianego jako dusza, stanowiąca sumę wszystkich doświadczeń i umiejętności.
Warto bacznie przyglądać się sobie i swoim bliskimi. Nie zaszkodzi, przynajmniej założyć, że istnieje możliwość odebrania przekazu, który zapobiegliwie przygotowaliśmy na bieżące wcielenie.
