Psychopomp (łac. Psychopompus – przewodnik dusz) w religii istota (anioł, bóstwo, duch, zwierzę), której zadaniem jest odprowadzenie lub przeniesienie duszy zmarłego człowieka do świata pozagrobowego [1].
W wielu kulturach, rolę przewodnika dusz spełniał również szaman. On odprowadzał duszę w zaświaty, komunikował się z duchami przodków, a w szczególnych wypadkach sprowadzał duszę dziecka, które miało się dopiero narodzić.
Wiele z opowieści nadesłanych przez Czytelników Biura duchów oraz moje osobiste doświadczenia wskazują, że psychopomp to nie mityczna postać, lecz człowiek z krwi i kości w dodatku nie zawsze obdarzony pakietem szczególnych zdolności paranormalnych. Znane są przypadki, kiedy bliscy obecni podczas śmierci drogiej ich sercom osoby, spontanicznie wchodzili w stan współdzielenia lub współodczuwania tego procesu. Zatem wejście w mistycyzm śmierci nie jest darem zarezerwowanym dla wąskiej grupy osób. Wprost przeciwnie doświadczenie to jest na tyle częste, że można nazwać je powszechnym z zastrzeżeniem, że w większości przypadków ma ono charakter intymny. Współdzielimy ten stan z kimś dobrze nam znanym.
Bywa, że dusze osób odchodzących w samotności lub zmarłych nagle są bardzo zdezorientowane i w tej szczególnie trudnej dla siebie chwili, szukają wsparcia w osobie psychopompa.
Agatha Rae, w powieści „Psychopomp” wykreowała postać Anity (Asi) Bukowskiej, dwudziestoletniej gdynianki, która odkrywa w sobie zdolności do kontaktów między wymiarowych. Owe zdolności, objawiają się w dość dramatycznych okolicznościach i wywołują u bohaterki niemały szok. Stopniowo jednak oswaja się ona ze swym darem, a dusze potrzebujące jej pomocy traktuje z ogromną empatią i szacunkiem.
Autorka osadziła powieść w realiach Polski lat dziewięćdziesiątych i muszę przyznać, że zrobiła to z wielką dbałością o detale, dzięki czemu przenosimy się w atmosferę tamtych czasów, odczuwając w pełni ich niepowtarzalny klimat. Dla czytelników, dorastających w tym okresie, będzie to zapewne swego rodzaju podróż sentymentalna. Istotne są również wątki obyczajowe, dzięki którym główna bohaterka staje się nam bliska, nie tylko przez pryzmat doświadczeń paranormalnych, ale przede wszystkim jako bogata i silna osobowość, mierząca się z wejściem w dorosłość i swoim pięknym choć trudnym darem.
Agatha Rae posiada wielki talent narracyjny i w fascynujący sposób ukazuje relacje między światem widzialnym i ukrytą rzeczywistością. Postacie są plastyczne, żywe, pełne pozytywnej lub negatywnej energii. Nie sposób pozostać wobec nich obojętnym.
Warto podkreślić, że Agatha Rae, nie poszła na łatwiznę i nie prowadzi czytelnika w sferę, mocno już ogranej, grozy lub taniej sensacji w Hollywoodzkim stylu. Wprost przeciwnie, świat relacji człowieka z rzeczywistością pozamaterialną, znajduje tu swoją subtelną, oniryczną odsłonę w najlepszym wydaniu.
Książkę czyta się znakomicie i bez wahania polecam ją każdemu!
Dziękuję Wydawnictwu Marpress za możliwość zapoznania się z tą frapująca pozycją.
[1] https://pl.wikipedia.org/wiki/Psychopomp
