Trzecie dziecko

Jest to historia Agaty, bliskiej znajomej mojej siostry.

Ewa bardzo ucieszyła się, kiedy lekarz potwierdził, że spodziewa się dziecka.

W tamtych czasach nie było USG, a lekarze i położne w diagnostyce musieli liczyć głównie na własne doświadczenia. Ponieważ ciążowy brzuszek powiększał się w niespotykanym tempie, Ewa udała się ponownie do lekarza, który zbadał ją i oznajmił, że słyszy dwa tętna. Bliźniąt w jej rodzinie nigdy nie było, ale cóż widocznie te będą pierwszymi.

Ewa zmartwiła się jak da radę z dwójką dzieci? Swoim niepokojem podzieliła się z matką, a ta obiecała pomoc i wszelkie możliwe wsparcie.

Do szóstego miesiąca Ewa czuła się bardzo dobrze. Nagłe pogorszenie samopoczucia spowodowało konieczność hospitalizacji. Ciążę udało się podtrzymać do początku dziewiątego miesiąca. Zakończona została cesarskim cięciem, które szczęśliwa mama zniosła nadzwyczaj dobrze. Dzieci urodziły się zdrowe i po kilku dniach w inkubatorze lekarze oświadczyli, że „same dadzą radę”. Po obchodzie ordynator poprosił Ewę do siebie. Widać było, że chce jej coś powiedzieć, ale nie wie jak zacząć. Wreszcie przemógł się: Pani Ewo podczas operacji odkryliśmy, że jest, właściwie było jeszcze jedno dziecko. Płód obumarł około szóstego miesiąca, nie wiem jak to się stało, że nie doszło do zakażenia Pani organizmu. Właściwie dla mnie, jako lekarza jest to niewytłumaczalne. Cud, prawdziwy cud.

Ewa wróciła na salę i jak zwykle w chwilach trudnych, modliła się za dusze zmarłego dziecka oraz za ocalenie siebie i pozostałych maluchów. Przez całe lata nikomu o tym nie opowiadała

Dzieci rozwijały się świetnie. Nie były bliźniętami jednojajowymi, więc kwestia podobieństwa fizycznego nie wykraczała poza typowe dla rodziny cechy. Kiedy ich zabawy zaczęły przybierać formę zaplanowanych i zorganizowanych działań, Ewa zwróciła uwagę na jeden szczegół. Zawsze ustawiały na stoliku nie dwa, a trzy talerzyki czy kubeczki. Kiedy w ciągu dnia babcia rozkładała im tapczan do spania, kładły trzecią poduszkę.

Ewa była prostą kobietą, pracowała, jako kucharka. Ezoteryka, spirytyzm czy inne tego typu dziedziny nie były jej znane. Jednak, jako matka bacznie obserwowała swoje dzieci. Wreszcie zapytała córeczkę:, dla kogo szykujesz to miejsce? Agatka odpowiedziała dla chłopczyka. Masz na myśli swojego braciszka Jacusia? Nie innego chłopczyka, który się z nami bawi.

Ewa nie wiedziała, co ma z tym zrobić, wreszcie poszła do księdza. Opowiedziała mu o trzecim dziecku i o niepokojącym zachowaniu swoich pociech. Ksiądz wspomniał coś o rzeczach niezbadanych, kazał ignorować ich działania i skonstatował, że koło siedmiu lat im samo przejdzie.

Nie wiem, co miał na myśli katolicki kapłan, ale według mistyków Dalekiego Wschodu w tym wieku zamyka się czakra korony, a dziecko (dusza) w pełni osadza się w obecnym ciele i otaczającej rzeczywistości.

Ewa opowiedział tą historię swojej Agatce dopiero, kiedy ta była przy nadziei i lekarz stwierdził ciążę mnogą. Agata, jako dorosła osoba nie pamiętała nic z tamtego okresu, powiedziała tylko, że do dziś , śni jej się chłopiec, który uśmiecha sie do niej i zaprasza do zabawy.

.