Wszechstronnie utalentowany Karol

Przedstawiam dzisiaj opowieść, którą miałam przyjemność wysłuchać osobiście. Streściłam ją nieco i prezentuję, aby po raz kolejny zwrócić uwagę na to jak nomen omen, żywy jest kontakt z „tamtym światem” i jaki wpływ może wywierać na naszą rzeczywistość. Niejednokrotnie rozwój wypadków, bez tej ingerencji były zupełnie inny. Z doświadczenia wiem, że wiele osób zawdzięcza sporo wskazówkom i radom otrzymanym od zmarłych. Niektórzy poprawę standardu życia, inni inspirację do działania, a są i tacy, którzy zawdzięczają ocalenie od śmierci.

Moja rozmówczyni to Pani Anna, jej brat ma na imię Karol. Rodzice Pani Anny wychowali się w sierocińcu. Pochodzili z bardzo dobrych rodzin, byli rozpieszczanymi jedynakami. Koszmar wojny przerwał ich sielskie dzieciństwo. Dziadkowie Anny ze strony matki zginęli walcząc w powstaniu Warszawskim. Ciotka, która wzięła pod opiekę Marysię (mamę Anny) zmarła na atak serca i w ten sposób dziewczynka trafiła do sierocińca prowadzonego przez siostry zakonne. Dziadkowie ze strony ojca zostali zamordowani podczas rzezi Woli,jest to jedna z najstraszniejszych chwil w historii stolicy. Ojciec Anny (Wiktor) twierdził, że nie pamięta prawie nic z tamtych wydarzeń. Całą rodziną ukryli się w piwnicy. Kiedy usłyszeli zbliżających się Niemców i zdali sobie sprawę, że ta kryjówka ich nie uratuje, matka kazała mu wejść do starego kufra i narzuciła na tenże jakieś zniszczone ubrania. Potem słyszał płacz, krzyk i wreszcie wielki huk. Stracił przytomność. Po pewnym czasie ocknął się i wyszedł na ulicę. Błąkał się jakiś czas, miał szczęście, ponieważ pierwszą osoba, na jaką się natknął był Polak. Po różnych perypetiach znalazł się u zakonnic. Tam poznał Marysię, a ich dziecięca przyjaźń w miarę upływu czasu przekształciła się w miłość. Matka Anny skończyła szkołę pielęgniarską, ojciec technikum. Pobrali się i zamieszkali w wynajętym, maleńkim pokoju. Wtedy odezwała się dalsza krewna Marii. Odnalazła ją po tylu latach, co wydawało się cudem samym w sobie. Krewna ta jeszcze przed wojną wyjechała z Warszawy i osiadła na południu kraju. Młodzi małżonkowie przeprowadzili się do niej i dzięki temu ich dzieci Anna i Karol zyskały „przyszywaną” babcie. Karol od najmłodszych lat uwielbiał rysować. Można powiedzieć, że na podstawie prób i błędów sam doskonalił swoją technikę. Nauczyciel plastyki podkreślał wielokrotnie, że chłopak ma niezwykły talent i trzeba go wspierać. Niestety sytuacja materialna rodziny nie była najlepsza. Ojciec uległ poważnemu wypadkowi i był na rencie. Matka brała dodatkowe dyżury w szpitalu, ale i to nie wystarczało. W pobliżu ich domu mieścił się stary żydowski cmentarz i mocno zdewastowany dom pogrzebowy. W tamtym czasie cmentarz nie był porządnie ogrodzony i wielu mieszkańców okolicznych ulic chodziło tamtędy skracając sobie drogę. Karol natomiast przesiadywał tam często i namiętnie szkicował. Pewnego razu do rodziców Anny przyszła sąsiadka i bardzo zaniepokojona oznajmiła, że z Karolem dzieje się coś złego. Widziała kilkakrotnie jak podczas rysowania rozmawia sam ze sobą. Kiedy sąsiadka poszła, rodzice zawołali Karola i zapytali:, czemu mówisz sam do siebie? Na, co chłopak spokojnie odpowiedział, że nie mówi do siebie tylko rozmawia z panem, który jest bardzo miły i zna mnóstwo ciekawych historii. Ze sterty rysunków wyciągnął kilka, na których jak twierdził przedstawił tego właśnie pana. Rodzice zaniemówili. Przyjęli, że skoro sąsiadka nikogo nie widziała to Karol wymyślił sobie tą postać. Na wszelki wypadek zabronili mu chodzić na cmentarz. Oczywiście chłopiec nie posłuchał. Kiedy Maria dowiedziała się, że znowu rysuje na kirkucie (zasługa usłużnej sąsiadki) poszła po niego. Na miejscu zastała Karola i jakiegoś eleganckiego pana, który z nim rozmawiał. Była zdenerwowana i potraktowała obu dość nieprzyjemnie. Mężczyzna ten przywitał się grzecznie. Po chwili zaczął tłumaczyć, że odwiedza groby przodków i kiedy zauważył szkicującego chłopca podszedł do niego. Rysunki, które zobaczył tak go urzekły, że gotów jest za nie zapłacić. Chce, bowiem koniecznie pokazać je swoim znajomym. Maria wybrała parę szkiców i wręczyła je nieznajomemu. Nie przyjęła wtedy pieniędzy. Po kilu tygodniach, podczas dyżuru jedna z lekarek poprosiła ją o chwilę rozmowy na osobności. Niby nic nadzwyczajnego, jednak jak się później okazało ta rozmowa miała wielki wpływ na życie całej rodziny, a Karola w szczególności.

Lekarka na wstępie poprosiła , aby wszystko, co zostanie powiedziane zostało między nimi. Najpierw zapytała Marię, czy Karol przychodzi na stary kirkut (o tym, że chłopiec jest uzdolniony plastycznie wiedział cały szpital), Kiedy uzyskała potwierdzenie, powiedziała, że jest Żydówką i na spotkaniu w bliskim jej gronie osób, ktoś pokazywał rysunki niezwykle uzdolnionego chłopca. Na podstawie opisu domyśliła się, że może chodzić o Karola. Zaproponowała, aby Karol narysował wszystkie macewy i zrobił więcej portretów tego szczególnego mężczyzny, z którym rozmawia. Wytłumaczyła oniemiałej Marii, że ten pan na rysunkach to ostatni przedwojenny rabin, jaki pełnił swoje obowiązki w tym miejscu. Rabin został zamordowany dawno temu, ale skoro ukazał się chłopcu to znaczy, że ma coś istotnego do przekazania. Podkreśliła raz jeszcze, że nie ma wątpliwości, co do tożsamości osoby rabina.

Zaproponowała w imieniu własnym i przyjaciół, wysoką zapłatę za rysunki oraz stypendium dla dziecka wypłacane do czasu ukończenia edukacji.

Anna poznała treść tej rozmowy podsłuchując rodziców, którzy przez wiele godzin dyskutowali jak zachować się w takiej sytuacji. Mieli mnóstwo wątpliwości, a kontakt Karola z duchem rabina wydawał im się nierealny. Z drugiej strony wiedzieli, że dziecko samo z siebie nie byłoby w stanie stworzyć perfekcyjnego portretu osoby, której nigdy nie widziało. Perspektywa stypendium oraz dużej kwoty na bieżące potrzeby nie pozostała bez znaczenia. Doszli do wniosku, że Karol może zarabiać rysując, co do reszty uznali, że dzieją się rzeczy, o których i tak nie są w stanie rozstrzygać.

Karol rozmawiał z rabinem, a treść tych rozmów przekazywał wyznaczonej osobie. Rysował też macewy i budynek przycmentarny, jego dzieła masowo opuszczały nasz kraj. Regularnie spływały zamówienia na następne. Chłopiec pozostawał pod opieką świetnie wykwalifikowanych nauczycieli. Dzisiaj jest architektem, maluje z tym samym zapałem, co kiedyś. Niechętnie rozmawia o kirkucie i tamtych wydarzeniach, twierdzi, że to zbyt osobiste. Jednak portret starego rabina wisi w jego domu. Anna jest zdania, że brat i jego talenty wyprowadziły rodzinę z wielkiego impasu. Otworzyły wszystkich nie tylko na nowe możliwości, ale także bardzo rozwinęły duchowo.  Jej ojciec do końca życia zgłębiał temat kontaktów osób żyjących z zaświatami.