Zawsze warto rozmawiać

W świątecznym numerze Gazety Wyborczej, a konkretnie w dodatku Duży Format ukazał się artykuł „Zmartwychwstańcy” w całości poświęcony relacjom osób po śmierci klinicznej. Muszę przyznać, że przed publikacją pytano mnie, czy aby na pewno jest to słuszne i czy warto poruszać taką tematykę na łamach periodyku preferującego specyficzny światopogląd. Myślę, że zawsze warto rozmawiać, a kreowanie nowych podziałów na określone sorty w dziedzinie duchowości nie ma najmniejszego sensu. Zresztą, podziałów w tym kraju mamy wystarczająco wiele i czas szukać przestrzeni wspólnej, gdzie wszyscy jesteśmy po prostu równymi sobie wędrowcami, którzy poszukują Prawdy i odpowiedzi na pytania fundamentalne. Każdy szuka tak jak umie, w przestrzeni dostępnej własnej świadomości, patrząc przez pryzmat własnego Ja. To nas łączy.

Proponuję Państwu lekturę listu jaki otrzymałam od Pana Andrzeja:

„Przeczytałem właśnie artykuł „Zmartwychwstańcy” w dodatku do Gazety Wyborczej. Postanowiłem do Pani napisać, ponieważ dość już mam opowieści tzw. naukowców o halucynacjach umysłu i przedśmiertnych spazmach mózgu.

Nauka, zwłaszcza w dziedzinach technicznych i technologicznych zrobiła kolosalny postęp – jestem informatykiem i w tym sensie sam stoję w centrum zdarzeń. Z drugiej strony postęp uświadamia nam też jak wiele jeszcze nie wiemy i jak długa droga przed nami. Zapytałem kiedyś kolegę z czasów licealnych, a obecnie neurologa po doktoracie, czy jest w 100% pewien, że to, co widzą ludzie podczas tzw. śmierci klinicznej lub ogólnie NDE to zwidy i omamy produkowane przez mózg, aby lepiej nam się umierało? Odpowiedział, że on by nie miał odwagi stawiać tak definitywnych diagnoz. Przyznał, że nie chce rozmawiać z pacjentami na takie tematy, ponieważ obawia się reakcji swoich kolegów. Poniekąd rozumiem go i nie potępiam.

Pani przekonywać nie muszę, ale mam kilka słów do sceptyków. Dwa lata temu pewien „wczorajszy” kierowca wymusił pierwszeństwo i staranował mój samochód. Nie miałem szans, wbiłem się w betonową wiatę, a siła uderzenia była ogromna. Straciłem przytomność. Na szczęście działo się to można rzec na rogatkach miasta, a z pobliskich domów przybiegli ludzie, którzy wezwali pomoc. Nagle zdałem sobie sprawę, że unoszę się nad samochodem, a z ciałem łączy mnie coś, co nazwałbym błyszczącym sznurem. Widziałem dokładnie całą akcję ratunkową. Mogę wymienić imiona strażaków, którzy wydobywali mnie z samochodu. Lekarz ich poganiał i ogólnie był bardzo zaangażowany w ratowanie mojej osoby. Kiedy ciało przeniesiono do karetki oczywiście też się tam znalazłem. Zaznaczam, że serce cały czas pracowało. W drodze do szpitala raz byłem w środku karetki raz nad nią. Zapamiętałem, że mijaliśmy dom, w którym palił się dach. Późnej to sprawdziłem – rzeczywiście był tam tego dnia pożar. Widziałem siebie na stole operacyjnym i powiem, że nawet przez chwilę pomyślałem sobie, że ta ilość leków jaką we mnie wpompowano może być zabójcza. Taki czarny humor. Na sali pooperacyjnej poczułem szarpnięcie i ocknąłem się już we własnym ciele.

Cisną mi się na usta twarde, męskie słowa, ale żeby nie było żem cham i prostak pominę je. Pytam zatem sceptyków: jakim cudem widziałem to co widziałem? Gdybym chociaż na chwile odzyskał przytomność to z bólu chyba bym wył. Miałem otwarte złamanie podudzia i pęknięte żebra. Kto w takim stanie zapamiętuje cokolwiek? Zresztą pytałem lekarzy – byłem nieprzytomny. Poza ciałem pozostałem sobą, byłem wściekły na gościa, który ten wypadek spowodował, a ze swojego auta wysiadł bez niczyjej pomocy. Ot, był trochę poobijany.

Słownikowe znaczenie słowa halucynacja to: «złudne wrażenie polegające na widzeniu, czuciu lub słyszeniu czegoś, co nie istnieje w rzeczywistości» Wszystkie wydarzenia i postacie istniały w realnym świecie. Ja po prostu stałem się niewidocznym świadkiem tych zdarzeń.

Osobom, które wypowiedziały się w „Zmartwychwstańcach” – oddaję szacunek i podziwiam za odwagę. Dla Pani ukłony za całokształt.

Pozdrawiam wszystkich

Andrzej”

Ten list dowodzi, że myślenie stereotypami nie ma sensu. Nieważne, kto jaką prasę czyta i jakie ma poglądy polityczne. Najważniejsza jest Prawda w sercu.

Bardzo dziękuję za poświęcony czas i świadectwo, będące mocnym akcentem w dyskusji, jaka toczy się między sceptykami i praktykami.